खुप दिले देवाने मला ,
आई - वडिलांची माया दिली ,
भावांचा आधार दिला.
मात्र बहिणीच्या प्रेमाला पोरकाच राहिलो.
आयुष्यात कोणत्याही दुखद प्रसंगी
डोळ्यातून अश्रु येवू दिले नाहीत ,
पण रक्षाबंधना दिवशी अश्रुना थांबवू शकत नाही .
कितीतरी आनंदाचे क्षण मी हरवून बसलो .
लहान पनी बहिनिबरोबर भांडान करण,
ती रडू लागताच,
तिला मिठीत घेवून तिची माफी मागन ,
आपण शाळेत कसेबसे पास होणारे ,
पण बहिणीचा शाळेत आलेला नंबर
अभिमानान सर्वाना सांगन,
बहिणीला सासरी पाठवताना,
शेवटपर्यंत तिच्या पाठमोर्या आक्रुतिकडे पाहन,
तिच्या सोबत घालवलेले क्षण आठवन
खरच कुटुंब मुलिशिवाय अपूर्ण असत.
---|| विठ्ठलराजे||---
No comments:
Post a Comment